مقاومت عایق یک پارامتر مهم است که به طور مستقیم بر عملکرد و طول عمر هر ترانسفورماتور تأثیر می گذارد. از خطاهای الکتریکی جلوگیری می کند، از عملکرد موثر ترانسفورماتور اطمینان می دهد و از تجهیزات و زیرساخت های اطراف محافظت می کند. مواد عایق مورد استفاده در هر دو نوع ترانسفورماتور - رزین اپوکسی برای ترانسفورماتورهای نوع خشک و روغن معدنی برای ترانسفورماتورهای غوطه ور در روغن - خواص منحصر به فردی دارند که بر مقاومت عایق آنها در طول زمان تأثیر می گذارد و درک نحوه مقایسه آنها از نظر دوام و قابلیت اطمینان ضروری است. ، و نگهداری

ترانسفورماتورهای نوع خشک رزین، همانطور که از نام آن پیداست، بر یک سیستم عایق مبتنی بر رزین متکی هستند. رزین اپوکسی، رایج‌ترین ماده مورد استفاده برای کپسوله‌سازی، مزایای متعددی از جمله استحکام دی الکتریک بالا، مقاومت عالی در برابر رطوبت و افزایش پایداری حرارتی را ارائه می‌دهد. مقاومت عایق یک ترانسفورماتور نوع خشک رزین معمولاً در هنگام نو بسیار بالا است، به لطف پوشش رزین متراکم و یکنواخت که به طور موثر سیم پیچ ها را از محیط خارجی جدا می کند. اما با گذشت زمان، قرار گرفتن در معرض گرما و استرس الکتریکی می تواند باعث تخریب جزئی رزین شود، به ویژه در محیط هایی با دماهای بالا یا بارهای الکتریکی. با این حال، ترانسفورماتورهای نوع خشک رزینی معمولاً مقاومت عایق خود را برای مدت طولانی تری نسبت به ترانسفورماتورهای غوطه ور در روغن حفظ می کنند زیرا در برابر عوامل محیطی مشابهی مانند آلودگی یا نشت روغن حساس نیستند. محصور شدن سیم‌پیچ‌ها در رزین همچنین خطر ورود آب را کاهش می‌دهد، یک مشکل رایج در ترانسفورماتورهای غوطه‌ور در روغن که می‌تواند مقاومت عایق را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

در مقابل، ترانسفورماتورهای غوطه‌ور در روغن نه تنها برای خنک‌سازی، بلکه برای عایق‌سازی نیز به روغن معدنی متکی هستند. در حالی که روغن به عنوان یک ماده دی الکتریک عالی در هنگام نو بودن ترانسفورماتور عمل می کند، با گذشت زمان، مقاومت عایق می تواند به دلیل عوامل مختلف شروع به کاهش یابد. اول اینکه روغن معدنی می تواند با آب، هوا یا ذرات معلق آلوده شود که همگی می توانند خواص عایق بودن آن را کاهش دهند. با گذشت زمان، قدرت دی الکتریک روغن کاهش می یابد و توانایی آن در حفظ مقاومت عایق مناسب کاهش می یابد. علاوه بر این، قرار گرفتن در معرض دمای بالا، که باعث تجزیه شیمیایی روغن می شود، می تواند این تخریب را تسریع کند. در موارد شدید، نشت روغن ممکن است رخ دهد که باعث از بین رفتن محیط عایق و ظرفیت خنک کننده ترانسفورماتور می شود. در حالی که ترانسفورماتورهای غوطه ور در روغن را می توان با بررسی های منظم و سیستم های فیلتر روغن نگهداری کرد، خطر کاهش مقاومت عایق در طول زمان به دلیل این آسیب پذیری ها ذاتاً بیشتر است.

نکته مهم دیگر محیط خارجی است که این ترانسفورماتورها در آن قرار می گیرند. ترانسفورماتورهای نوع خشک رزینی به دلیل سیستم عایق جامد و مهر و موم خود در برابر عوامل خارجی مانند رطوبت و آلاینده های محیطی انعطاف پذیرتر هستند. این باعث می شود که آنها گزینه بهتری برای نصب در فضاهای سخت یا محصور مانند ساختمان های بلند، فرودگاه ها یا ایستگاه های فرعی باشند، جایی که قرار گرفتن در معرض عناصر بیشتر کنترل می شود. از سوی دیگر، ترانسفورماتورهای غوطه‌ور در روغن، در حالی که در محیط‌های صنعتی بزرگ‌تر مؤثر هستند، ممکن است در چنین محیط‌هایی به دلیل آسیب‌پذیری روغن در برابر آلاینده‌های خارجی با مشکل مواجه شوند. به عنوان مثال، مناطق مستعد سیل یا جایی که سطح گرد و غبار و رطوبت موجود در هوا بالا است، خطر بیشتری برای مقاومت عایق ترانسفورماتورهای غوطه ور در روغن ایجاد می کنند.

هر دو نوع ترانسفورماتور نیاز به تعمیر و نگهداری منظم دارند، اما روال تعمیر و نگهداری به دلیل ماهیت مواد عایق به طور قابل توجهی متفاوت است. برای ترانسفورماتورهای نوع خشک رزین، تعمیر و نگهداری اغلب بر بررسی آسیب فیزیکی به رزین و اطمینان از عاری بودن ترانسفورماتور از گرد و غبار یا سایر آلاینده‌های بالقوه متمرکز است. از آنجایی که عایق جامد است، نیاز کمتری به بررسی های پیچیده روغن یا نظارت بر استحکام دی الکتریک به همان روشی که ترانسفورماتورهای غوطه ور در روغن نیاز دارند، وجود دارد. برعکس، ترانسفورماتورهای غوطه‌ور در روغن نیاز به آزمایش دوره‌ای روغن، فیلتراسیون و تعویض روغن دارند تا اطمینان حاصل شود که روغن معدنی به عنوان یک محیط عایق مؤثر عمل می‌کند. این روش های تعمیر و نگهداری نه تنها مکرر هستند، بلکه می توانند پرهزینه و زمان بر باشند، به خصوص اگر ترانسفورماتور در منطقه ای صعب العبور واقع شده باشد یا سال ها بدون مراقبت مناسب کار کند.